I dit it!

Zondag was het eindelijk zover: de NYC marathon!

Ingeschreven in januari, in maart gehoord dat ik ingeloot was en daarna trainen!
Een marathon lopen stond op mijn bucketlist en als je deze dan kan lopen in New York, is dat natuurlijk helemaal top. Bovendien had ik de afgelopen maanden voldoende tijd om te trainen. Kids op school, Albert naar zijn werk en dan de schoenen aan en een paar uur rennen.
De laatste week rust genomen (was wel nodig want ik had een fijne verkoudheid) en zondag moest ik er dan klaar voor zijn.

Een neef van Albert, Marcel, liep ook mee, dus Albert zette ons zondagochtend vroeg af bij de start op Staten Island. De wegen rond de start werden om 7 uur al afgesloten, vandaar zo vroeg. Gelukkig werd de tijd afgelopen weekend verzet, scheelde een uurtje slaap. Om 5.15 uur in de auto. En om 6.30 uur waren we bij de Verrazano-Narrows Bridge.

          

En toen begon het lange wachten. Mijn start was om 10.40 uur. Het wachten ging best snel. Er waren 3 'dorpen' (3 startkleuren) waar je bij binnenkomst een warme Dunkin'Donuts muts kreeg en meer dan genoeg eten en drinken (koffie/thee/water/energydrank/bagels/ energierepen/bananen). Naast mijn meegebrachte eten nog maar een extra bagel en energiereep gegeten. Hoe meer energie in mijn lijf, hoe beter dacht ik.
Tijdens het wachten zag ik de eerste startgroepen al over de brug lopen. Vanuit het dorp werden deze lopers goed aangemoedigd. Ik moest om 10.15 in mijn startvak staan, dus op tijd de warme kleren uit, nog even naar het toilet en richting startvak. Daar kon ik omringd door duizenden mensen in het zonnetje verder wachten, tot eindelijk het startschot klonk!

Vanaf de brug had je een mooi uitzicht op Manhattan. Hoewel ik daar niet echt goed naar kon kijken. Was druk met ervoor zorgen dat ik niet over truien/shirts struikelde die lopers voor me op de brug hadden uitgetrokken en dat ik niemand in de weg liep. De eerste kilometers zijn echt heel druk, weinig ruimte om te lopen en je eigen ritme te zoeken. Maar ook heel gaaf om met zoveel mensen tegelijk te rennen.

De eerste kilometers gingen snel voorbij. Ik liep lekker en eenmaal over de brug stond er al veel publiek. Echt niet normaal, heel veel mensen langs de kant die iedereen aanmoedigden, veel muziek, spandoeken met leuke teksten (mooie afleiding tijdens het lopen), veel high fives langs de kant, borden voor extra power, etc.etc. Echt super! De kilometers vlogen op deze manier voorbij.
Elke mijl werd er water en energiedrank aangegeven. De energiedrank ben ik meestal voorbij gerend, maar wel bij elke waterpost, water aangepakt. Daarnaast elk half uur een energiegel.

Zo halverwege begon ik mijn bovenbenen al wel iets te voelen. Maar ik dacht, gewoon doorgaan, maar zien of en waar het schip strandt. Om me heen zag ik steeds meer mensen gaan wandelen. Voor mezelf een mooie stimulans, want zo kon ik heel veel mensen inhalen. Dat voelde goed.
De benen ging ik steeds meer voelen, maar al het publiek motiveerde enorm om te blijven rennen. De laatste 10 km en zeker de laatste 5 waren wel heel zwaar. Vroeg me af en toe echt af hoe ik mijn benen op moest blijven tillen. Probeerde, als afleiding, op het publiek te blijven letten. Een paar km voor het eind werd ik nog even goed aangemoedigd door Albert en Jarne met spandoek (helaas lag Byrthe thuis ziek op de bank), dat gaf nog even de extra energie die ik nodig had voor de laatste kilometers. Want die laatste kilometers leken heel ver.......
Het moment dat ik over de finish ging gaf een heerlijk gevoel: YES!!!! I did it!

Daarna kreeg ik gelijk een medaille omgehangen, een warme 'doek' en een 'herstelrugzakje' met eten en drinken. En dan doorwandelen om Central Park uit te komen, wandelen voelde eerst heel raar, maar wel goed om niet stil te gaan staan. Ondertussen begonnen met berichtjes lezen op mijn telefoon. Zag via een berichtje op mijn telefoon wat mijn eindtijd precies was: 04.05.19. Van tevoren wel gehoopt op zo'n mooie tijd, maar niet echt gedacht dat ik dat zou halen.
Geweldig hoeveel mensen mij volgden tijdens het lopen (via de NYC app) en na de tijd allemaal lieve berichtjes stuurden. Dat gaf mij een topgevoel: enorm bedankt allemaal! De pijn in mijn benen was zo een stuk draaglijker!
Bij de uitgang kreeg ik nog een heerlijk warme poncho en toen op zoek naar Albert en Jarne. Ook erg leuk dat heel veel voorbijgangers feliciteerden.
Foto's zijn van voor de start, tijdens de loop, op de finishlijn en een paar minuten na finish met medaille!

Kortom: een topervaring! Geweldig om mee te doen!

Nu natuurlijk spierpijn en pijn in knieën, maar dat gaat wel weer over en wordt met de dag minder. Ben vooral aan het nagenieten van deze prachtige dag!

Of ik nog een keer in NYC ga lopen? Denk het niet. Het was een geweldige ervaring, vraag me af of de beleving een volgende keer weer zo geweldig kan zijn.
Of ik nog een keer een marathon ga lopen? Dat zou best kunnen, maar eerst maar even het verloop van mijn volledige herstel afwachten.

vermelding in de NY Times